Sprankeltje, Wat doe je nu?
Door: Anton
Blijf op de hoogte en volg Anton
19 Mei 2013 | België, Malmedy
Een kleine verschuiving van de leistenen scherven vloer, op donderdag 2 mei, bij Restaurantje Le Cabanon, in Ennal, België, bezorgde mij een fikse blessure met grote gevolgen.
Want in ziekenhuis Reine Astrid in Malmedy bleek dat mijn quadricepts spier, de dijbeenspier nagenoeg geheel is afgescheurd bij de knieschijf. (Zie foto’s).
Quadricepts: 4 spierengroepen die van heup, over en rond de knieschijf, naar het scheenbeen lopen.
Op vrijdag, de dag na Hemelvaart, werden er foto’s gemaakt en de diagnose gesteld. Maar pas op maandag vond de operatie plaats onder verdoving door een ruggenprik. Heel bijzonder eigenlijk, dat zo’n spuitje je hele onderlijf tijdelijk lamlegt en gevoelloos maakt, je merkt echt helemaal niets, behalve dan als je wakker wordt dat je je onderlijf niet meer kunt bewegen. Het voelt dan loodzwaar aan, je wilt wel, maar je kunt niet, tot dat het, na de operatie, begint te tintellen en het gevoel langzaam terug komt.;
Na het uitslapen was ik 12 krammen (zoals de varkens die vroeger in hun neus hadden tegen het wroeten) en 8 draad hechtingen rijker. Deze moeten zo’n 15 dagen blijven zitten om de wond goed te laten genezen en worden, dinsdag na pinksteren, door de huisarts verwijdert.
Op dinsdag, de dag na de operatie, werd er een “brace”, op maat gemaakt.
Aan de achterzijde van het been (van heup tot enkel) zit een soort zak, daar werd een warme gel in gegoten die na stolling precies de vorm van mijn kuitbeen, mijn knieholte en de achterkant van mijn bovenbeen aan heeft genomen. Aan de voorkant wordt deze spalk met 2 maal 3 klittenband sluitingen strak om het been dicht gemaakt. Ingepakt dus van heup tot enkel! . Door de stijfheid voelt het geheel erg zwaar aan, maar is het veel lichter dan gips en ook veel sterker,denk ik. Deze brace, moet ik voorlopig dag en nacht aan, alleen voor oefeningen met de fysiotherapeut, mag de brace even af. Ik ben niet in staat om mijn hiel ook maar één millimeter van het bed of de bank op te lichten zonder mijn handen te gebruiken. Alle spierkracht is uit het bovenbeen verdwenen.
Op diezelfde dinsdag kreeg ik al mijn eerste oefeningen in het buigen van mijn knie op een Kinetec- apparaatje http://www.youtube.com/watch?v=daoPlh6BNN0 om de dijbeenspier te helpen aan te sterken.
Zonder apparaat kan ik niets, helemaal niets, nog niet eens mijn hiel van het bed aflichten, met apparaat kan ik nu een hoek van 45 graden maken en zonder apparaat, met veel inspanning, en na 2 weken oefenen, een hoekje van ca 30 graden. Maar ik moet minstens 90 graden halen voordat ik op een hometrainer meer souplesse op kan doen.
Na één dag mocht ik met de verpleegster een rondje op de kamer oefenen in het lopen met een looprekje, natuurlijk mét de brace aan, maar dat ging nog echt moeizaam, want dat been is als een plank. Omdat ik alleen mijn onderbroek aan had, mochten we niet van de kamer af, haha preutse Belgen. Pas nadat ik mij ordentelijk van een sportbroekje had voorzien mocht ik ook op de gang oefenen.
Donderdag was er geen noodzaak meer om langer in het ziekenhuis te blijven en dus begon het repatriëringproces, met de ambulance terug naar Soest. Heerlijk toch?
Behalve dan, dan je er dan pas echt achterkomt hoe afhankelijk ik nog was van Antoinette, iedere dag weer, wat zeg ik ieder uur weer, Brace aan of uit doen, kan ik nog niet zelf, maar ik heb haar hulp ook nodig om te kunnen oefenen. Onderbroek/sportbroekje aan trekken gaat niet zelfstandig en natuurlijk stoelen, tafeltjes dozen bankjes kussens en van alles klaarzetten, ik kan bijna niets zelf.
Dus toen Antoinette weer trainingen moest gaan geven, besefte ik pas hoe afhankelijk ik nog ben en hoe weinig ik echt zelf maar kan. Thuiszorg, Centraal Indicatie Centrum, Medische Centrum De Bundeling voor fysiotherapie en huisartsen gebeld en tenslotte thuiszorg “Palet Baarn/Soest” en nu krijg in hulp en verzorging als Antoinette haar trainingen moet geven.
Langzaamaan begint nu alles een beetje te wennen en te normaliseren, opstaan, brace uit, oefeningen doen, brace aan, mail controleren, uitrusten, krantje lezen, eten, loop-oefening met stokken, brace uit en oefeningen op de bank, brace weer aan en rusten maar. Ook de stoelgang is nog altijd moeilijk vanwege de hoge harde brace, maar ik heb mijn trucjes bedacht, dus naast de pot pissen zoals in het ziekenhuis nog het geval was, is er niet meer bij.
Natuurlijk gaat mijn grote dank uit naar mijn hoofd- (Antoinette) en hulp-verplegers (in het ziekenhuis in Mamedy, zie foto’s), naar de fysiotherapeute en de dokter. Zij hebben mij tot nu toe fantastisch geholpen, maar ook van de humor volle foto;s die in de wachtkamer van de afdeling orthopedie aan het prikbord hingen.
Waarschijnlijk was dit mijn laatste (vakantie-)reis, voordat ik per 1 augustus 2013, met vroeg pensioen ga.
Inderdaad ik had het mij ietsjes anders voorgesteld, maar het had niet zo mogen zijn.
Want in ziekenhuis Reine Astrid in Malmedy bleek dat mijn quadricepts spier, de dijbeenspier nagenoeg geheel is afgescheurd bij de knieschijf. (Zie foto’s).
Quadricepts: 4 spierengroepen die van heup, over en rond de knieschijf, naar het scheenbeen lopen.
Op vrijdag, de dag na Hemelvaart, werden er foto’s gemaakt en de diagnose gesteld. Maar pas op maandag vond de operatie plaats onder verdoving door een ruggenprik. Heel bijzonder eigenlijk, dat zo’n spuitje je hele onderlijf tijdelijk lamlegt en gevoelloos maakt, je merkt echt helemaal niets, behalve dan als je wakker wordt dat je je onderlijf niet meer kunt bewegen. Het voelt dan loodzwaar aan, je wilt wel, maar je kunt niet, tot dat het, na de operatie, begint te tintellen en het gevoel langzaam terug komt.;
Na het uitslapen was ik 12 krammen (zoals de varkens die vroeger in hun neus hadden tegen het wroeten) en 8 draad hechtingen rijker. Deze moeten zo’n 15 dagen blijven zitten om de wond goed te laten genezen en worden, dinsdag na pinksteren, door de huisarts verwijdert.
Op dinsdag, de dag na de operatie, werd er een “brace”, op maat gemaakt.
Aan de achterzijde van het been (van heup tot enkel) zit een soort zak, daar werd een warme gel in gegoten die na stolling precies de vorm van mijn kuitbeen, mijn knieholte en de achterkant van mijn bovenbeen aan heeft genomen. Aan de voorkant wordt deze spalk met 2 maal 3 klittenband sluitingen strak om het been dicht gemaakt. Ingepakt dus van heup tot enkel! . Door de stijfheid voelt het geheel erg zwaar aan, maar is het veel lichter dan gips en ook veel sterker,denk ik. Deze brace, moet ik voorlopig dag en nacht aan, alleen voor oefeningen met de fysiotherapeut, mag de brace even af. Ik ben niet in staat om mijn hiel ook maar één millimeter van het bed of de bank op te lichten zonder mijn handen te gebruiken. Alle spierkracht is uit het bovenbeen verdwenen.
Op diezelfde dinsdag kreeg ik al mijn eerste oefeningen in het buigen van mijn knie op een Kinetec- apparaatje http://www.youtube.com/watch?v=daoPlh6BNN0 om de dijbeenspier te helpen aan te sterken.
Zonder apparaat kan ik niets, helemaal niets, nog niet eens mijn hiel van het bed aflichten, met apparaat kan ik nu een hoek van 45 graden maken en zonder apparaat, met veel inspanning, en na 2 weken oefenen, een hoekje van ca 30 graden. Maar ik moet minstens 90 graden halen voordat ik op een hometrainer meer souplesse op kan doen.
Na één dag mocht ik met de verpleegster een rondje op de kamer oefenen in het lopen met een looprekje, natuurlijk mét de brace aan, maar dat ging nog echt moeizaam, want dat been is als een plank. Omdat ik alleen mijn onderbroek aan had, mochten we niet van de kamer af, haha preutse Belgen. Pas nadat ik mij ordentelijk van een sportbroekje had voorzien mocht ik ook op de gang oefenen.
Donderdag was er geen noodzaak meer om langer in het ziekenhuis te blijven en dus begon het repatriëringproces, met de ambulance terug naar Soest. Heerlijk toch?
Behalve dan, dan je er dan pas echt achterkomt hoe afhankelijk ik nog was van Antoinette, iedere dag weer, wat zeg ik ieder uur weer, Brace aan of uit doen, kan ik nog niet zelf, maar ik heb haar hulp ook nodig om te kunnen oefenen. Onderbroek/sportbroekje aan trekken gaat niet zelfstandig en natuurlijk stoelen, tafeltjes dozen bankjes kussens en van alles klaarzetten, ik kan bijna niets zelf.
Dus toen Antoinette weer trainingen moest gaan geven, besefte ik pas hoe afhankelijk ik nog ben en hoe weinig ik echt zelf maar kan. Thuiszorg, Centraal Indicatie Centrum, Medische Centrum De Bundeling voor fysiotherapie en huisartsen gebeld en tenslotte thuiszorg “Palet Baarn/Soest” en nu krijg in hulp en verzorging als Antoinette haar trainingen moet geven.
Langzaamaan begint nu alles een beetje te wennen en te normaliseren, opstaan, brace uit, oefeningen doen, brace aan, mail controleren, uitrusten, krantje lezen, eten, loop-oefening met stokken, brace uit en oefeningen op de bank, brace weer aan en rusten maar. Ook de stoelgang is nog altijd moeilijk vanwege de hoge harde brace, maar ik heb mijn trucjes bedacht, dus naast de pot pissen zoals in het ziekenhuis nog het geval was, is er niet meer bij.
Natuurlijk gaat mijn grote dank uit naar mijn hoofd- (Antoinette) en hulp-verplegers (in het ziekenhuis in Mamedy, zie foto’s), naar de fysiotherapeute en de dokter. Zij hebben mij tot nu toe fantastisch geholpen, maar ook van de humor volle foto;s die in de wachtkamer van de afdeling orthopedie aan het prikbord hingen.
Waarschijnlijk was dit mijn laatste (vakantie-)reis, voordat ik per 1 augustus 2013, met vroeg pensioen ga.
Inderdaad ik had het mij ietsjes anders voorgesteld, maar het had niet zo mogen zijn.
-
19 Mei 2013 - 14:28
Roos:
Jee! Een lichaam dat (tijdelijk) niet goed functioneerd en de afhankelijkheid, ja klinkt als n nachtmerrie! Hopelijk zijn je dromen fijner!
Beterschap en straks als je alles w eer kan, lekker genieten!! -
19 Mei 2013 - 16:26
Antoinette:
Hoi lief, je vergeet nog te vertellen dat je vanonderen echt niets meer voelde. weet je nog wat in bedoel? hahahhah Maar eerlijk is eerlijk, ik vind je een kanjer van een patient!! chapeau. knuffel -
19 Mei 2013 - 20:51
Marie-jose Vos:
Dag Anton, mooi opgeschreven, je verhaal. Op de zaak zullen ze wel schrikken!! Dachten ze je nog een paar maanden om hen heen te hebben..............mooi niet! Ben je goed aan het oefenen? Fijn dat Antoinette zo goed voor je zorgt !! Vlot herstel toegewenst en alle liefs voor jullie beiden. Dries en Maie-Jose -
20 Mei 2013 - 13:50
Hetty:
Hoi Anton,
Zo zie je maar weer dat een ongeluk in een klein hoekje zit! Hopelijk vond "de verschuiving" plaats nadat jullie gegeten hadden ? ;-)
Ik was 19 mei nog in Baarn op bezoek bij Bram en zat hem net te vertellen dat jij in Soest woont toen
jouw mailtje binnenkwam.
Van harte beterschap en geniet van je vrije tijd in augustus en hopelijk zien we je weer gauw op de tennisbaan !@
Groetjes,
Hetty -
20 Mei 2013 - 18:17
Carla:
dat is sneu Anton; ongeluk ligt soms in een klein hoekje hé; gelukkig heb je een goede vrouw die je verzorgt !!
wens je veel sterkte toe en snelle beterschap !!!
en vanaf 1 augustus welverdiend de vakantie van je leven samen met Antoinette
groetjes
Carla -
22 Mei 2013 - 23:38
Gert En Annie:
Dag Antoon
Dit is wel erg vervelend zo vlak voor je pensioen
We wensen je beterschap en dat je nog volop kunt genieten in goede gezondheid -
30 Mei 2013 - 18:33
Jolanda:
ow wat een pech! Wens je veel sterkte en ook voor Antoinette natuurlijk. -
05 Juli 2013 - 19:53
Aneke Bonjernoor:
Hai Anton,
Het gaat mij nog steeds niet goed af om alles wat jij zo uitzonderlijk goed kunt volbrengen jou na te doen. Wie weet lukt het eens. Twitteren doe ik niet aan facebook meedoen doe ik ook nog niet. Te weinig ervaring en hulp om mij heen. Wie weet vorder ik nog eens langzaam.
Eindelijk je bericht, jouw onheilsspelling gelezen en jouw dagelijkse belevenissen na jouw uitglijderij. Wat een pech. En nu maar met jou hopen dat alles weer op zijn pootjes terecht komt na een jaar geduldig alle ontberingen te hebben doorstaan en steeds blij te zijn met elke kleine vooruitgang. Ik weet nog hoe blij ik was, dat ik na mijn operatie en twaalf weken met mijn arm in een "doek "te hebben gelopen een theelepeltje kon vasthouden en weer ongelukkig kon roeren in mijn kopje thee. Oh zo langzaam ging de vooruitgang. Inderdaad zo afhankelijk te zijn van een ander. Mijn overbuurvrouw hielp mij toen na de scheiding.
Hoe gaat het nu met je na de laatste keer?
Fred en ik heb even genoten in Lemgo en Dresden van alle herstelde historische gebouwen in Dresden.
En nu weer aan het werk verbouwen, verhuizen.
Ik kom tijd tekort en verwaarloos mijn sociale kontakten.
Wie weet wordt ik daar nog eens net zo goed in als Antoinette en jij.
Het allerbeste , een gestage vooruitgang in beterschap,
Hartelijke groeten,
Anneke
Jouw prachtige bloemfoto's even gezien, daarna gebeurde er weer van alles en dan geef ik de moed op om verder te kijken.
Er staat nu reactie plaatsen dat heb ik gedaan. Wat moet ik nu doen als het weggaat dan heb ik mijn best gedaan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
